Alice: “Als ik mijn eigen wereld had dan zou alles onzin zijn. Niets zou zijn wat het is, omdat alles zou zijn wat het niet is. En omgekeerd, wat is, zou niet zijn. Wat het niet zou zijn, zou zijn. Begrijp je?”
Uit: Alice in wonderland, Lewis Carroll
Tijd
Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt.
…..
…..
M. Vasalis (uit Parken en Woestijnen)
Als de kunstenaar zijn ideeën en gedachten tastbaar maakt vervormt hij de wereld en schept parallelle werelden. Zo laveert de kunstenaar steeds tussen twee plekken om zodoende, in de wereld die ertussen ontstaat, een nieuwe werkelijkheid te scheppen. Deze dialoog – dit scheppende proces – is geen middel van verstrooiing en dient niet als versiersel; de scheppende kunst heeft een eigen kosmos nodig waarin de zwaartekracht zal bijdragen tot verwondering. De nieuwe kosmos vormt een onderliggende wereld met eigen wetmatigheden en systemen, met een eigen unieke geschiedenis, een eigen taal en alles dat daarmee verbonden is. Het werk van Floor Kortbeek biedt een blik in een dergelijke wereld, het laat ons dingen zien die op het eerste gezicht niet zijn wat het lijkt en we worden langzaam doordrongen van een sprookjesachtig geheel. Haar beeldtaal klinkt door in onze private wereld, het ketst af en de contouren ervan vormen een restruimte van rust. Maar we zien niet wat wij ervaren, we nemen waar met wat we weten en herinneren. Kortbeeks werk is een herinnering aan een wereld die we kennen en niet meer al zodanig bestaat maar opnieuw gestalte krijgt in onze gedachten.
Poëzie, proza en familiegeschiedenis vormen voor Kortbeek een bron van inspiratie. Verlangen naar dat wat verloren was gewaand; een wereld waarin melancholie en weemoed een prominente plek innemen. Vaak toont het werk elementen van transitie en worden onderwereld, wereld en bovenwereld met elkaar verbonden en tot een eenheid gevormd. Een symbiose waarin het vergankelijke in een nieuwe vorm tot de kijker spreekt maar dan wel vanuit een andere dimensie. Dit is duidelijk te zien in een werk dat uit drie afzonderlijke fotografische lichtpanelen bestaat die elk een fase verbeelden maar dat bij elkaar één beeld vormt. Wij zijn gewend hiërarchie aan te brengen in wat wij waarnemen en de dingen te plaatsen in een kader dat ons bekend is; echter in het werk van Kortbeek zijn het de onderdelen gelijkwaardig en even essentieel voor een autonoom geheel. Als deze onderdelen worden verbonden, namelijk door waarneming, dan ontstaat er een synthese waarin alle elementen noodzakelijk en gelijkwaardig zijn.
Als het zichtbare door middel van spiegels wordt verdubbeld ontstaat er een wereld die verder gaat dan het fysiek aanwezige en zichtbare. Spiegels, sleutels en bladgoud zijn elementen die als het ware een katalysator van de verbeelding vormen. Ze dienen als metaforen die een alchemistische formule uitspreken. Zo wordt er een nieuwe dimensie geopend; is het zichtbare een partituur die wordt uitgevoerd en wordt het onzichtbare werkelijkheid.
Kortbeek maakt installaties, ruimtelijk werk en korte films. Door de geschiedenis te citeren herschrijft ze het familieverleden. Verschillende media zijn dusdanig bewerkt dat het onduidelijk is of het een fotografisch werk of een ruimtelijk werk betreft. Door licht toe te voegen achter fotowerk krijgt de 2-dimentionale foto diepte en manifesteert deze zich in de ruimte. Kaders en frames keren regelmatig terug: is dit om de wereld te vatten, te doorgronden, te omsluiten omdat het anders te vluchtig is? Of benadrukt het kader de andere wereld die we binnentreden zoals Alice dat voor ons deed?
Die Bäume
"Denn wir sind wie Baumstämme im Schnee. Scheinbar liegen sie glatt auf, und mit kleinem Anstoß sollte man sie wegschieben können. Nein, das kann man nicht, denn sie sind fest mit den Boden verbunden. Aber sieh, sogar das ist nur scheinbar."
Uit: Die Erzählungen', Franz Kafka
'Wij zijn allen ballingen, levend binnen de lijsten van een vreemd schilderij. Wie dit weet, leeft groot. De overigen zijn insecten.'
Leonardo da Vinci, (brief aan Gabriele Piccolomini)
"The artist is the creator of beautiful things. To reveal art and conceal the artist is art's aim. The critic is he who can translate into another manner or a new material his impression of beautiful things.
The highest as the lowest form of criticism is a mode of autobiography. Those who find ugly meanings in beautiful things are corrupt without being charming. This is a fault.
Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope. They are the elect to whom beautiful things mean only beauty."
Oscar Wilde
"That's all I'm going to tell about...Don't ever tell anyone anything. If you do, you start missing everybody..."
uit: Catcher in the Rye, J.D. Salinger
Arnhem, Estelle Boelsma, 2006 - 2013
|